Vuurtoren belasting

In Kroatie moet je vuurtoren belasting betalen als je als buitenlander hier wil varen. De afgelopen weken heb ik mij afgevraagd wat ze met al dat geld doen, want de havens liggen hier vol met jachten onder buitenlandse vlag. Dus ik heb een kleine reportage gemaakt van de diverse soorten vuurtorens die ik ben tegen gekomen, en sommigen zijn echte kunststukjes. Maar eerst meer bewijs voor het bestaan van dolfijntjes in de Adriatische zee!

Overtuigend bewijs toch?

Sommige vuurtorens staan gewoon op een puntje land, of een puntje eiland. Dat klinkt eenvoudig, maar gezien de steile rotsen hier, lijkt het me al uitdagend genoeg om ze daar te plaatsen en onderhouden.


Ik zie geen toegangsweg.




Rotsen



Lijkt me niet eenvoudig om hier te komen.

Daarnaast zijn er nog vuurtorens die op kleine eilandjes staan. Dit zijn als het ware gevaarlijke rotsen in zee waar je vooraal niet tegenaan moet varen. Deze plekken lijken mij een stuk eenvoudiger te bereiken, soms hangt er zelfs een bootje bij, maar daar maken ze dan ook wel zeer kunstige vuurtorens van.


Met een kraan om een bootje op te kunnen hijsen.




Prachtig toch!




Ander modelletje.



Piep klein eilandje net voor de kust van Losinj.
De bomen staan niet op hetzelfde eiland als de vuurtoren.

Als laatste heb je nog de categorie zeer stiekeme gevaren. Dat zijn een soort pannekoek eilandjes, met een heel klein vuurtorentje. Je ziet ze pas heel laat, maar je kan er wel vreselijk op aan de grond lopen. Van mij mogen ze op al deze pannekoek eilandjes gigantische vuurtorens plaatsen, lekker zichtbaar.

paasei

Ik heb alle paaseitjes gevonden!!!
Hartelijk dank daarvoor.

Hartkloppingen

Vorige week ben ik een paar daagjes ziek geweest, en heb ook 3 dagen in Rab gelegen om een beetje bij te trekken. Ik lag aan het begin van de avond een beetje te pitten, en ineens hoor ik een zeer luide sirene. Ik schrik me natuurlijk te pletter en kijk onmiddelijk buiten om te zien wat er aan de hand is. Ik zag niets vreemds, maar de sirene bleef maar loeien. Hmm.. wat is er aan de hand? Zoals ik al eerder heb geschreven is er hier nog steeds af en toe sprake van Bora (kwaadaardige wind uit het noorden, meestal windkracht 7-8). Maar op Rab maken ze het wel heel spannend. Als ze verwachten dat de Bora gaat waaien gaat de sirene af, bora alarm. Het was al donker, en ik niet helemaal in topvorm, dan wordt het toch allemaal wel een beetje spannend met zo'n alarm. De wind viel reuze mee, maar ik kon er toch slecht van slapen.


Rab op Rab eiland.

De volgende dag besloot ik weer te gaan zeilen. Naar Mali Losinj, op het eiland Losinj. De haven ligt in een grote beschutte baai, maar de opening van de baai is precies aan de andere kant van het eiland. Om het mensen die van de Rab kant aankomen te vergemakkelijken hebben ze kanaal gegraven om de baai in te komen.

Bij de pijl is een kanaal gegraven.

Het kanaal is 7 meter breed, en Madame Curie is maar 3.10 meter, dus dat gaat makkelijk passen. De brug draait tweemaal per dag, om 09:00 en 18:00. Dus je moet zorgen dat je op tijd bent. Rond vieren kwam ik al aan bij de brug, ruim op tijd. Ik had verwacht dat er wel een steigertje zou zijn waar je kunt wachten (zoals in Nederland), maar nee. Dus nog twee uur een beetje heen en weer gezeild in afwachting van het draaien van de brug. De wind en gloven kwamen van achter, en dan lijkt 7 meter ineens niet meer zo breed.

7 meter breed.

Tegen zessen begonnen er zich langzaam mensen te verzamelen rond de brug, maar een brugwachter kon ik niet bespeuren. Pak hem beet 10 minuten na zessen kwam er een meneer in een lichgevend vestje, en die deed handmatig de slagbomen naar beneden, en ging vervolgens handmatig de brug opzij trekken. Wilde arm gebaren maakte kenbaar dat ik kon doorvaren. Met mijn hart in mijn keel gaf ik gas om door het kanaal te varen. Zeven meter, wind en golven van achter is echt heel smal. Inmiddels stonden er minstens 20 mensen bij de brug om te kijken of het mis zou gaan. Het is allemaal goed gegaan, ik heb de kant niet geraakt, maar het is wel het meest spannende wat ik tot nu toe gedaan heb met de Madame Curie!

Opluchting!!!

Ik was nog helemaal hyper toen in moest afmeren in Mali Losinj. De planning was dat ik de volgende morgen via de brug weer zou vertrekken, maar dat heb ik niet meer aangedurfd. Dit was eens maar nooit meer. 's Morgens nog via een wandelpad naar het naburige dorp, Veli Losinj gelopen. Vervolgens de baai zeilend via de "gewone ingang" verlaten. Wel zo rustig.

Baaitje onderweg naar Veli Losinj.

Veli Losinj

Natuur

Al een tijdje probeer ik naast foto's van cultuur, ook foto's te nemen van de natuur. Met de flora gaat dat aardig, maar de fauna laat zich wat lastiger vastleggen. Gedurende de mijn eerste zeilweek zag ik regelmatig dolfijnen, hele kleintjes, vrolijk aan het rondspringen. Zeker tijdens blaktes waren ze van veraf al te zien. Spetterend, en omgeven door meeuwen vielen ze enorm op in de spiegelgladde zee. Maar om ze vervolgens op de foto te zetten bleek toch lastig. Elke keer dat ik ze zag springen was ik net te laat. Dus dit is het beste wat ik kan laten zien.


Dolfijntje, echt waar!

 Gelukkig zijn er ook zeebeesten die zich wel graag laten fotograferen. Deze twee zeevolgens voeren samen een dans uit, waarbij ze synchroon aan het zwemmen waren.



Dans



Tijdens mijn wandeling in het natuurpark, Kamenjak, het zuidelijkste puntje van Istrie, een soort kaap stond ik wild om mij heen te fotograferen. Mooie bossen, schitternde kleuren, mooie zon. Tot ik ineens iets hoorde ritselen tussen de struiken, net naast mijn voet. Een slang, een pikzwarte slang van ongeveer 1 meter. Gelukkig schrok hij meer van mij dan ik van hem, en hij schoot tussen de struiken snel weg, maar toch. Ik besefte me wel gelijk dat ik lekker blond bezig was, ik had er geen seconde aan gedacht dat er ook slagen konden zijn! Terug in het dorp wisten ze me te vertellen dat het waarschijnlijk een ghat(?) was.

To zover de fauna, mijn jacht op een foto van dolfijntjes blijft voortduren, en die komen zeker op mijn blog als ze lukken. De flora is hier nogal afwisselend. Afhankelijk aan welke kant van het eiland je zit. Als de kwaadaardige bora eroverheen blaast dan kan bijna niets groeien, slechts hier en daar wat struiken, maar bomen krijgen geen voet aan de grond. Dan zijn het treurige kale rotsachtige kusten. 





Maar als je aan de andere kant van het eiland zeilt, zie je plots weelderige begroeing. Zowel naald als loofbossen.


Weelderige bossen aan de lijzijde van het eiland.
Op de achtergrond sneeuwbedekte bergen van het vaste land.

 

In natuurpark Kamenjak.



Zuidelijkste puntje van Istrie.





Hoogte en diepte punten

Afgelopen week lag ik in Rabac, een oud vissersdorpje met ongeveer 1000 inwonders, en ongeveer 10.000 hotel/appartement bedden!!! Rabac is eigenlijk de eerste plaats waar ik aanleg waar het gelijk levendig was. Het is tot op heden is het best een beetje saai geweest, de meeste havens waar ik lag, lag ik als enige. Sterker nog, omdat het toeristen seizoen nog niet begonnen was moest ik soms zelfs moeite doen om een cafe te vinden dat open was zodat ik een cappuccino kon drinken. De toeristen komen hier pas vanaf mei. Maar... Rabac is anders, bij het binnen varen zag ik gelijk excursieboten die voeren, op de terrasjes langs de kade zaten mensen, en de toeristenwinkeltjes waren open. Heerlijk wat bedrijfigheid. De reden dat ik naar Rabac was gekomen was echter het naburige Labin. In de reisgids krijgt Labin twee sterren, en dat is zeker het bezichtingen waard. Via een oud muilezelpad kun je tegenwoordig als toerist naar boven lopen. Labin ligt op iets meer dan 600 meter hoogte, een flinke wandeling dus.

Labin boven op de heuvel

Waar die muilezel route precies loopt, dat vermelde de reisgids niet. Hier en daar maar een beetje rondgevraagd. Richting de camping, dan zie je het vanzelf. Daar aangekomen was er natuurlijk geen pad te bekennen, en de eerste de beste kroatisch uitziende man maar gevraagd welke kant ik op moest. Hij bleek een duitse buschauffer te zijn, en over een uurtje vertrok hij naar Labin met wat bejaarde duitse toeristen, en hij had nog wel een plekje vrij in de bus. Plan B, ik zou met de bus gaan, kon ik gelijk mee lopen met de gids die heea over de stad zou vertellen.

Rabac aan de baai

Boven aangekomen was het uitzicht op Rabac schitterend. Helaas was het ook een tikkie heiig, dus op de foto komen de kleuren minder helder over. Onze gids was zeer enthousiast, Labin was haar geboorte stad, en ze vertelde met veel enthousiasme over het kleine stadje. Zoals elke oud stadje in de Venetiaanse stijl moesten we door de stadsmuur naar binnen.

Stadsmuur Labin

Ook hier weer cultuur op een onverwachte plek. Een stelletje bloembakken bij een huis bleken ook verborgen cultuur. De stadsgids wist te vertellen dat dit antieke olijfolie vaten waren die vroeger in de huizen werden ingebouwd. Ze zijn inmiddels een godsvermogen waard, maar veel te zwaar om te jatten, en daarom staan ze veilig in het oude stadje. Best leuk, ondanks de bejaarde duitse toeristen, om zo het een en ander op  te steken van een gids.



Olijfolie vaten

 De toeristen industrie is hier perfekt gereguleerd, zal ook wel moeten als ze met zulke aantallen hier neer stijken. De bus zet iedereen af op het centrale plein, parkeert ergens anders, en na 1,5 uur word je weer opgehaald. Precies genoeg tijd voor een stadswandeling van 3 kwartier, en daarna nog 3 kwartier om de lokale horeca te bezoeken. Tijdens mijn cappuccinootje op het terras zag ik de volgende 3 bussen alweer toeristen afleveren. Ik kan mij voorstellen dat je er als bewoner moedeloos van wordt!

Opa in steegje

Diepte punt.
Na terug gekomen te zijn bij Madame Curie, zag ik dat ze behoorlijk lag te schommelen. Nauwelijks wind, maar wel een vervelende deining in de haven. Pal voor mijn boot, op zo'n 1,5 meter begon het terras van een van de gelateria's, dus daar de middag maar doorgebracht. Maarja, je moet een keer aan boord om te slapen. Het aan boord gaan was ,zoals vaak, een hele onderneming, weer een kade, en de boot eigenlijk net te ver weg om handig op te kunnen stappen. Eenmaal aan boord werd ik er niet vrolijker op. Ik werd zeeziek!!! Zeeziek in de haven, dat is toch een behoorlijk diepte punt.

Niet leuk!!!

Gelijk de zeeziekte pillen maar genomen, maar die sloegen niet echt aan. Dan maar ellendig in je bed liggen. Achteraf denk ik, waarom heb ik niet even een filmpje gemaakt van het gestuiter van mijn boot, al was het alleen maar om aan te tonen dat de boot echt te keer ging, maar helaas, door zeeziekte stonden mijn hersens ook op standby, ik kon alleen maar denken, laat het ophouden..........

Uitzicht

Omdat ik geen idee heb wanneer ik weer een internet verbinding heb, gewoon een paar foto's om jullie jaloers te maken!!!

Rovinj

Ik dacht dat ik veel mee had!!!!

Amfitheater in Pula

Strandje in natuurpark

Beetje relaxen in mijn hangmatje

Cultuur in het dagelijks leven

Wat heerlijk is hier in Kroatie, je struikelt ongeveer over de cultuur, waar je ook kijkt. Maar ik zie ook dagelijks het dilemma van de mensen die hier wonen en leven. Wat moet je nu met al die cultuur als je er eigenlijk een straat, winkel, jachthaven of huis wil bouwen? Nou daar bouw je dan gewoon een beetje omheen.

Romeinse triomfboog midden in een winkelstraat in Pula.

Groot amfitheater midden in Pula

Vandaag lig ik op Cres, een eiland voor de kust van Kroatie. Ook hier oude Romeinse gebouwen waar je kijkt. Het begint hier al gelijk in de jachthaven. Bij de bouw zijn archeologische vondsten gedaan, dus ze hebben de jachthaven een beetje om de vondsten heen gebouwd. In het stadje Cres zag ik dit oude gebouwtje staan naast een hypermodern appartementen complex. Nieuwschierig als ik ben ging ik even kijken of het open was.


Oud gebouwtje naast modern appartementencomplex.

Door het gat in de deur heb ik onderstaande foto gemaakt. Het werd gewoon gebruikt als schuurtje. Maar wel een schuurjte vol met amfora's (oude Romeinse vaatjes die gebruikt werden om vanalles en nog wat, maar in iedergeval ook olijfolie te vervoeren). Deze amfora's lijken wel verdacht veel op de amfora's die tentoon gesteld werden in het amfitheater in Pula!

Cultuur onder dozen en een stoel.

 Hieronder nog een foto van de amfora's in de tentoonstellingsruimte van het amfitheater in Pula.

Tentoongestelde amfora's in Pula.

Vervolg afmeren Middellandse Zee stijl

Afgelopen week nog een aantal leerpuntjes gehad over het afmeren. Op zondag meerde ik af in Pula, en kwam keurig redelijk haaks bij de steiger uit. Ok, eerlijk is eerlijk, er stond ook helemaal geen wind, maar toch, haaks. Komt een mannetje van de jachthaven naar mij toe en zegt:"You have been very lucky." Omdat het nog voorseizoen is waren ze mooringlines aan het schoonmaken, en de lijnen lagen dus niet zoals ik dacht keurig op de bodem, maar waren strakgetrokken naar de steiger. Weer een mazzeltje dat die lijn niet in mijn schroef is gekomen!

Omdat de weersvoorspelling nogal slecht was (eigenlijk alleen veel wind, tussen de 30-40 knopen) besloot ik een dagje langer in Pula te blijven. Pula ligt beschut, en de windstoten zouden aan het eind van de dag, vergezeld door omweersbuien komen. De windstoten lieten wat op zich wachten, en kwamen dus tussen middernacht en 3 uur 's morgens. Voor het slapen had ik de boot nog even een stukje naar voren getrokken, zodat de afstand tot de stieger ongeveer 1 meter was. Ik kon rustig gaan slapen. Midden in de nacht werd ik wakker van een klap. Ik wist meteen dat mijn boot tegen de steiger was geklapt. Toen ik naar buiten snelde kwam ik snel achter het probleem. De voorkant van Madame Curie lag met twee mooringlines vast, en die aan de windkant, hield het niet. Wat bleek nou, de mooring lijn zat niet goed vast aan het betonblok, dus door de harde wind werd dit pijnlijk duidelijk. Ik lag inmiddels lang niet meer haaks op de steiger, en tikte steeds tegen de steiger. Leerpuntje 2: vertouw nooit op mooringlines. Als oplossing heb ik mijn boot vastgeknoopt aan de boot van de buurman, en ben gelijk gaan klagen bij de haven. Heerlijk, in Kroatie, is de jachthaven om 3 uur 's nachts gewoon bemand door 2 man. En die boden gelijk hun excuses aan, en 1 liep mee om te kijken of hij nog kon helpen. Ik kon daarna gewoon weer lekker gaan slapen, frustratie weer kwijt


Verder heb ik geleerd dat mijn geklaag over smerige lijnen in mijn vorige bericht wat overdreven was, want als ze niet schoongemaakt worden, dan zien ze er zo uit!

Hopelijk de laatste vreemde manier van afmeren die ik deze reis ga leren, maar ik vrees dat er nog meerdere gaan volgen. In Medulin, een klein dorpje, met een gigantische toeristen industrie moest ik wel langszij afmeren, maar dan zonder de steiger te raken. Met twee mooringlines dwars, om de boot van de steiger af te trekken. Maar daar wel heerlijk ononderbroken geslapen, en de steiger niet geraakt.

AIS

Hallo Allemaal,
Mijn AIS doet het uitstekend, maar de site die het op de site zet heeft blijkbaar geen dekking. Dus daarom ben ik niet zichtbaar. Als ik een internet verbinding heb zal ik mijn route bijwerken op gezeilde route.
groet Margriet
PS ik vind het ook hopeloos irritant!

Afmeren Middellandse Zee stijl

Het afmeren is een van de dingen waar ik nog een beetje aan moet wennen. In de landen om de Middellandse Zee is het namelijk gebruikelijk dat je afmeert met je kontje (of de punt) naar de kade. In Nederland lig je eigenlijk altijd langzij met je bootje, dus deze nieuwe methode vergt nog een beetje oefening van mijn kant. In de ideale onstandigheid kom je achteruit aanvaren, haaks op de kade. Dit is eigenlijk gelijk het eerste probleem. Omdat ik nu een schip met een lange kiel heb, is achteruit varen een uitdaging. Zodra je de motor in de achteruit zet, trekt Madame Curie met haar kontje naar bakboord (links). Dus dan gasgeven vooruit, en de boot weer bij draaien. Als je dan bij de kade bent aangekomen is het zaak om bij voorkeur twee lijnen op de kade te krijgen. Om nu te voorkomen dat je op de kade klapt hebben ze moorings aangelegd in de haven. Dit zijn beton blokken die op enige afstand aan de kade op de bodem liggen, met daaraan een touw. Dit touw moet je dus opvissen. Het uiteinde is aan de kade gemaakt, en de rest van het touw loopt over de grond naar het blok beton. Met je pikhaak vis je dit touw op, om er vervolgens mee naar de voorkant van je boot te lopen en voor op de boot vast te maken. Dit is dus uitdaging twee, die lijn ligt waarschijnlijk al jaren op de bodem, en is dus smerig en vol met pokken en zeewier. Jakkkes!

Behalve jakkes, heb ik natuurlijk op dag 2 mijn handen opgehaald aan de pokken die erop zaten. Wat zijn die scherp! Morgen toch maar handschoenen aantrekken (leerpuntje). Gister was ik er toch niet helemaal gerust op. Om makkelijk af te stappen wil je natuurlijk zo dicht mogelijk bij de kade, maar ja, als er golven zijn wil je niet op de kade gesmeten worden. Gister hadden ze als extra uitdaging een richel gemaakt aan de kade, die bij laagwater boven het water uitstak. Precies ter hoogte van mijn windvaan. Hmmmmmmmmmm

Richel onder water

Ben ik nou de enige die hier moeite mee heeft? Nee natuurlijk niet, een van de dingen die vaak gebeurt is dat de handig klaargelegde touwen op de zeebodem in de scheepsschroef komen. Dan kunnen er twee dingen gebeuren; of je motor loopt vast, of je schroef snijdt het touw door. Dat laatste gebeurt vrij vaak, en de oplossing........Het hele zaakje gewoon weer aan elkaar knopen!!