Hoogte en diepte punten

Afgelopen week lag ik in Rabac, een oud vissersdorpje met ongeveer 1000 inwonders, en ongeveer 10.000 hotel/appartement bedden!!! Rabac is eigenlijk de eerste plaats waar ik aanleg waar het gelijk levendig was. Het is tot op heden is het best een beetje saai geweest, de meeste havens waar ik lag, lag ik als enige. Sterker nog, omdat het toeristen seizoen nog niet begonnen was moest ik soms zelfs moeite doen om een cafe te vinden dat open was zodat ik een cappuccino kon drinken. De toeristen komen hier pas vanaf mei. Maar... Rabac is anders, bij het binnen varen zag ik gelijk excursieboten die voeren, op de terrasjes langs de kade zaten mensen, en de toeristenwinkeltjes waren open. Heerlijk wat bedrijfigheid. De reden dat ik naar Rabac was gekomen was echter het naburige Labin. In de reisgids krijgt Labin twee sterren, en dat is zeker het bezichtingen waard. Via een oud muilezelpad kun je tegenwoordig als toerist naar boven lopen. Labin ligt op iets meer dan 600 meter hoogte, een flinke wandeling dus.

Labin boven op de heuvel

Waar die muilezel route precies loopt, dat vermelde de reisgids niet. Hier en daar maar een beetje rondgevraagd. Richting de camping, dan zie je het vanzelf. Daar aangekomen was er natuurlijk geen pad te bekennen, en de eerste de beste kroatisch uitziende man maar gevraagd welke kant ik op moest. Hij bleek een duitse buschauffer te zijn, en over een uurtje vertrok hij naar Labin met wat bejaarde duitse toeristen, en hij had nog wel een plekje vrij in de bus. Plan B, ik zou met de bus gaan, kon ik gelijk mee lopen met de gids die heea over de stad zou vertellen.

Rabac aan de baai

Boven aangekomen was het uitzicht op Rabac schitterend. Helaas was het ook een tikkie heiig, dus op de foto komen de kleuren minder helder over. Onze gids was zeer enthousiast, Labin was haar geboorte stad, en ze vertelde met veel enthousiasme over het kleine stadje. Zoals elke oud stadje in de Venetiaanse stijl moesten we door de stadsmuur naar binnen.

Stadsmuur Labin

Ook hier weer cultuur op een onverwachte plek. Een stelletje bloembakken bij een huis bleken ook verborgen cultuur. De stadsgids wist te vertellen dat dit antieke olijfolie vaten waren die vroeger in de huizen werden ingebouwd. Ze zijn inmiddels een godsvermogen waard, maar veel te zwaar om te jatten, en daarom staan ze veilig in het oude stadje. Best leuk, ondanks de bejaarde duitse toeristen, om zo het een en ander op  te steken van een gids.



Olijfolie vaten

 De toeristen industrie is hier perfekt gereguleerd, zal ook wel moeten als ze met zulke aantallen hier neer stijken. De bus zet iedereen af op het centrale plein, parkeert ergens anders, en na 1,5 uur word je weer opgehaald. Precies genoeg tijd voor een stadswandeling van 3 kwartier, en daarna nog 3 kwartier om de lokale horeca te bezoeken. Tijdens mijn cappuccinootje op het terras zag ik de volgende 3 bussen alweer toeristen afleveren. Ik kan mij voorstellen dat je er als bewoner moedeloos van wordt!

Opa in steegje

Diepte punt.
Na terug gekomen te zijn bij Madame Curie, zag ik dat ze behoorlijk lag te schommelen. Nauwelijks wind, maar wel een vervelende deining in de haven. Pal voor mijn boot, op zo'n 1,5 meter begon het terras van een van de gelateria's, dus daar de middag maar doorgebracht. Maarja, je moet een keer aan boord om te slapen. Het aan boord gaan was ,zoals vaak, een hele onderneming, weer een kade, en de boot eigenlijk net te ver weg om handig op te kunnen stappen. Eenmaal aan boord werd ik er niet vrolijker op. Ik werd zeeziek!!! Zeeziek in de haven, dat is toch een behoorlijk diepte punt.

Niet leuk!!!

Gelijk de zeeziekte pillen maar genomen, maar die sloegen niet echt aan. Dan maar ellendig in je bed liggen. Achteraf denk ik, waarom heb ik niet even een filmpje gemaakt van het gestuiter van mijn boot, al was het alleen maar om aan te tonen dat de boot echt te keer ging, maar helaas, door zeeziekte stonden mijn hersens ook op standby, ik kon alleen maar denken, laat het ophouden..........