Sicilie

Natuurlijk is er veel te bezichtigen en te genieten op Sicilie. En bovendien zijn mijn ouders een klein weekje komen meezeilen.

Voordat mijn ouders kwamen ben ik vanaf Catania eerste even naar het zuiden gegaan, om Siracusa te bekijken. In de ANWB toeristen gids was dit een van de toppers, en het leek me wel leuk om deze stad te gaan bekijken.
De afstand tussen Catania en Siracusa is dusdanig groot, rond de 30 mijl, dat ik daar de gehele dag over doe. Ik kwam dus pas rond 21:00 aan in Siracusa. Omdat ik wat geld wilde uitsparen ben ik maar voor anker gegaan, en de volgende ochtend wilde ik dan naar de jachthaven gaan.

Behoorlijke wind bij de ankerplaats

De volgende ochtend bleek het echter behoorlijk te waaien, precies dwars op de stadskade, en ook precies dwars op de ligplaatsen in de jachthaven. Hmm, zal ik nu wel of niet proberen af te meren, of kan ik beter wachten tot het eind van de avond als de wind gaat liggen? Dan kan ik niets zien van de stad, want de volgende dag moest ik alweer terug naar Catania om mijn ouders op te halen. Hmmm. De vlaggen lijken wel minder strak te staan in de stad. Net op het moment dat ik had besloten dat ik wel even naar de haven kon varen, om te kijken hoeveel wind er daar stond kwam de buurman met zijn bijbootje naar mij toe. Hij vroeg zich af of ik vervoer naar de stad nodig had! Ja graag, hoef ik ook niet meer te verhalen. (Er stond veel te veel wind om zelf met mijn bijbootje naar de kant te kunnen roeien). En siracussa was inderdaad schitterend.

Kerk in Siracusa

Ortiga, de oude stad van Siracusa

De volgende ochtend, niet te vroeg natuurlijk, weer vertrokken richting Catania om mijn ouders op te halen. Met mijn ouders wilde ik graag door de straat van Messina zeilen. In 2005 ben ik hier al een keer geweest met de marine, maar op eigen kiel leek me wel bijzonder.

Het eerste obstakel bleek het aan boord gaan. Zelf ben ik helemaal gewend om gewoon van en aan boord te springen, maar voor mijn ouders toch maar een loopplank geleend. Dat bleek al uitdagend genoeg!

De eeste dag kregen mijn ouders gelijk een vuurdoop. De afstanden zijn hier vrij groot, dus je moet eigenlijk elke dag ergens tussen de 20 en 30 mijl varen. Er stond een stevige wind, kracht 7 tegen, en we waren alle drie doorweekt toen we aankwamen in Riposto. Het afmeren was ondanks de aanwezigheid van extra handjes behoorlijk spannend. De weersverwachting voor de volgende dag bleek niet veel beter. Weer veel wind. Alternatief programma, een bezoekje aan Taormina, een van de meest toeristische plaatsjes in Sicilie. Om er te komen moesten we eerst een stuk lopen, toen met de trein, en vervolgens nog met de bus.

Amfitheater in Taormina

Terwijl we door het amfitheater liepen kreeg ik een vreselijk deja vu gevoel. Volgens mij ben ik hier al eens geweest. Hmmm. Vijf minuten later wist ik het zeker, hier ben ik in 2005 ook geweest! Lekker suf, zoveel moeite om dit plaatsje te bereiken, en ik was er al geweest.

Nogmaals door de staatjes gelopen en genoten van de lokale specialiteit, arranchini. Dit zijn een soort nasi ballen, maar dan niet met nasi, maar met Italiaanse rijst. Ik ben voor de pistache variant gegaan.

De volgende dag hebben we zeil gezet richting Messina. De wind was een stuk aangenamer, maar het bleek nog een flinke kluif te zijn om in Messina aan te komen. Het laatste stuk hebben we al motorsailend afgelegd, en rond 22:00 lagen we vast in Messina.

De straat van Messina is berucht en beroemd om zijn valwinden en gemene draaikolken, dus het nauwste gedeelte is alleen begaanbaar bij slack (het omslag punt van eb naar vloed als de stroming het minst is). Gelukkig viel dit niet te vroeg, en kon ik lekker tot een uur of negen uitslapen. Rond half twaalf zijn we vertrokken.

Direkt na vertrek werden we al getrakeerd op de bijzondere boten die in de straat van Messina varen om zwaardvissen te vangen.


Voor de boot steekt een stellage uit die ongeveer 1.5 keer de bootlengte heeft, en daar zit een mannetje met een harpoen om de zwaardvissen te vangen.

Boven in de stellage zitten vier man, en die kijken vanaf die hoogte naar het water om te zien waar de zwaardvissen zijn. Het is bijzonder indrukwekkend zoals ze rondjes varen. En van heel dichtbij hebben we ze gedag kunnen zeggen!


Om het smalste gedeelte van de straat te bereiken moesten we opkruizen, maar we konden bijna alles op zeil doen. Bij het ronden van deze elektriciteits mast zijn we de straat weer uitgevaren. Geen rare stromingen, goede wind, en een schitterende tocht.

Trots dat we door de straat gevaren waren, zijn we doorgegaan naar de eerst volgende haven, Milazzo. Veel later dan gepland zijn we daar afgemeerd. De volgende ochtend zijn mijn ouders weer van boord gegaan. Volgens mij hebben ze het reuze naar hun zin gehad.