Pas op waar je om vraagt.

Pas op waar je om vraagt.
Misschien krijg je het ook.

Vlak voordat ik uit Patras wilde vertrekken meerde een boot met een Australische eigenaar naast mij af. We raakte even in gesprek, en de schipper vroeg waar ik heen ging. Toen hij vernam dat ik naar Sicilie zou varen wenste hij mij een "good crossing". Ik antwoorde dat ik eigenlijk alleen hoopte dat de oversteek snel zou zijn. Nou dat was hij!

Ok, ik ben blij dat ik het gehaald heb, maar hoe was de oversteek dan?
Nou rond een uur of 12 vertrok ik uit Patras (Griekenland), dit viel ongeveer samen met het vertrek van een zeil regatta. Dus de gehele middag heb ik tussen de Griekse zeilboten gevaren. Om de baai van Patras uit te komen moesten we laveren. Omdat Madame Curie wat langzamer was dan de andere boten, ben ik alle zeilboten minimaal 1x tegen gekomen. Het was perfect zeilweer, en Madame Curie liep lekker rond de 4-4.5 knoop. Toen de nacht inviel bevond ik mij tussen de eilanden Zakintos en Kefalonia, en van de een op het andere moment viel de wind helemaal weg. Dus de motor maar starten. Na een klein uurtje motorboot varen was er weer wind. Dus zeilen omhoog, en gaan.

Vanaf ongeveer een uur na zonsondergang tot een uur of 10 's morgens slaap ik. Dat wil zeggen, ik slaap een kwartiertje, en word dan wakker om buiten te kijken of alles in orde is, en of er geen boten of schepen in de buurt zijn. Dus effectief slaap ik 45 minuten per uur. Omdat ik in de buurt van land was, lagen er overal om mij heen allemaal kleine vissersbootjes, en dat betekent dat ik lang niet altijd de volle 15 minuten kon slapen.

In de loop van de volgende dag nam de wind toe, tot zeker kracht 6-7 Beaufort. Een rif in het grootzeil, een rif in de genua en een rif in de bezaan. De wind kwam schuin van voren, dus ik kon met een knik in de schoot flink over het water scheuren. Zie onderstaand filmpje.

De golven waren wel exceptioneel hoog. In de loop van de dag begon ik me ook behoorlijk beroerd te voelen. Ik moest me continue vasthouden met twee handen, anders werd ik ergens tegen aan gesmeten. Op een gegeven moment, toen ik de trap afliep naar binnen kwam er een zeer grote golf, en ik werd tegen de zijkant gesmeten. Precies op mijn rug. Sindsdien heb ik last van mijn rug. De absolute tegenslag kwam toen ik ook nog een moest overgeven. Er is een heel groot nadeel van het onder kotsen van je boot: als solo zeiler moet je het ook zelf opruimen!

Ook het slapen aan de lage kant ( de kant waar de boot schuin naar toe ligt) op de bank wilde niet meer. Ik werd door het rollen  van de boot uit mijn bed geslingerd. Dus van ellende maar mijn matras op de grond gelegd, kan ik tenminste niet meer vallen.


Matras ingeklemd tussen de tafel en de bank.

De volgende dag was niet veel beter. Nog steeds veel wind, hoge golven, en ik niet helemaal lekker. Het was nog steeds onmogelijk om iets te koken, veel te gevaarlijk. Het enige voordeel dat ik kon ontdekken was dat ik heel snel de juiste kant op ging. Een blik op de GPS gaf een hoop goede moed.

De vierde dag was schitterend. De wind was wat gaan liggen, Sicilie kwam in zicht, en ik heb meer gegeten dan de eerste 3 dagen bij elkaar (alles wat je binnen een kwartier uitkotst telt niet mee). In de loop van de middag is de wind helemaal gaan liggen, en ben ik op de motor doorgevaren. In het onderstaande videotje ziet de zee er weer een stuk vriendelijker uit. Doordat er de voorafgaande dagen veel wind stond staat er nog wel deining.

Als laatste nog een foto van de aanblik van de Etna, met een volledig kalme zee.

Volgende keer als een buurschipper me een goede oversteek wenst, dan antwoord ik dat ik hoop dat de oversteek comfortabel is.