Griekenland!

Ja!!!!
Ik ben aangekomen op Corfu, mijn eerste kleine oversteekje. Afstand 169 mijl, maar door tegen wind, afgelegde afstand 207 mijl. Duur 54 uur.

Een Montenegro dan? Nou daar ben ik 6 dagen geweest, en die zijn voorbij gevlogen.

Jongens blijven jongens

Dubrovnik is een schitterend plaatsje. Eigenlijk is de gehele oude stad een museum. Er zijn maar enkele ingangen door de stadmuur de oude stad in. De gehele stadsmuur staat nog overeind. Nou ja, de stadsmuur is tijdens de laatste oorlog in 1991 behoorlijk beschadigd geraakt, maar is inmiddels weer helemaal hersteld.

Stadsmuur om Dubrovnik.

Het is mogelijk om over deze stadsmuur om de stad heen te lopen. En vanaf daar kun je de hele stad overzien. Op de hoekpunten van deze stadsmuur bevinden zich verdedigingstorens. De foto hier onder heb ik genomen vanaf een hoger gelegen fort. Dubrovnik, en de stadsmuur die het stadje omgeeft zijn goed zichtbaar.

Oude gedeelte van Dubrovnik.

Vanaf de stadmuur kon ik goed het allerdaagse leven van de stad overzien. Ondanks de vele touristen die Dubrovnik in de zomermaanden overnemen wonen er toch nog gewoon mensen in de stad. Zo zag ik vanaf de stadsmuur wat jongens voetballen met een rode bal. Gewoon twee doeltjes gebouwd tussen de gebouwen, en voetballen maar!


Niet gehinderd door toeristen waren deze kinderen aan het voetballen.
De grafiti op deze muur is de enige grafiti die ik heb gezien in
heel het oude gedeelte van Dubrovnink

 Vanaf de stadsmuur kon ik zien dat het steeds onvoorzichtiger werd. En toen vloog de rode bal over de muur die het kerk/kloostercomplex omgeeft. Eerst was er schok, maar onmiddelijk maakte die plaats voor ondeugendheid. Hoe die bal terug te krijgen? Ik kon over de stadsmuur de jongens volgen. Een stukje verderop werden herstel werkzaamheden uitgevoerd, en via de steigers konden de jongens in de kloostertuin kijken, en zagen ze de bal liggen.

Uitzicht op de kloostertuin.

Vervolgens ontstond er discussie, wie zou er nu over de muur klimmen? Het was duidelijk dat ze het eigenlijk niet durfde. Net toen een wat stoerder joch het leek te gaan durfen, begon een vrouw op de stadsmuur tegen ze te roepen. Na wat heen en weer geschreeuw gaf de vrouw het op, en liep verder. Het grootste joch, klom over de muur met uitstekende ijzeren pinnen en rende naar de bal. De bal werd snel over de muur gegooid. Vanaf de steiger hadden de minder stoere jochies allerlei aanwijzingen voor de jongen in de kloostertuin over hoe hij er nu weer uit kon komen! Gelukkig voor hem stond er een boom vlak bij de muur, en kon hij er weer overheen klimmen.

Muur van zeker 2.5 meter hoog!

Terwijl ik doorliep over de stadsmuren kon ik horen hoe de jochies weer aan het voetballen waren. Midden in wat voor mij een openlucht museum is.

Ontmoeting op zee.

Vorige week was ik onderweg naar Dubrovnik, het was nogal wisselvallig weer. 's Morgens geen wind, toen langzaam een heerlijk zeilwindje, daarna omweersbuien met veel regen, maar geheel zonder wind. En daarna gewoon weer een heerlijk zeilwindje. Met alleen de genua gehezen zeilde ik voor de wind met een snelheid van 3-4 knopen richting Dubrovnink. Al enige tijd zag ik een andere zeilboot die in zelfde richting zeilen achter mij. Die boot zeilde wat sneller, en kwam dus steeds dichterbij. Op een geven moment hoorde ik muziek, en de boot was zeer dichtbij. Ik zwaaide vrolijk, en zij zwaaide terug. I riep "see you in Dubrovnik!". De drie mannen aan boord riepen terug: " we are cooking spagetti in Dubrovnik, will you join us?"

De oostenrijkse boot heeft me hier net ingehaald.

Natuurlijk, lijkt me gezellig. Omdat zij duidelijk sneller voeren dan ik, voegde ik er nog wel aan toe: " I will be a little late!". Geen probleem. Helaas viel de wind helemaal weg, dus moest ik het laatste stuk op de motor varen. Ongeveer tegelijk kwamen beide boten aan in de haven. De spagetti was heerlijk, en het gezelschap uitstekend.

Madame Curie (foto genomen door bemanning Oostenrijks zeiljacht).

Waar komen ze vandaan?

Per 1 mei is het seizoen begonnen. Ineens zie ik overal zeilboten met chartergasten, en ook het aantal prive zeilboten is toegenomen. Dus van de een op de andere dag liggen er mensen in de havens die ik aandoe.

Madame Curie is vaak het kleinste bootje in de haven.

Omdat de reisgids zo positief was over Makarska, besloot ik daar heen te zeilen. Het was eigenlijk net te ver weg, maar als ik door zou varen tot een uur of 9 's avonds zou ik het moeten kunnen redden. Daar aangekomen werd ik weggestuurd door iemand op de kade. De haven was vol!!!. Dit had ik mij voor 1 mei niet kunnen voorstellen. Maar omdat het al donker was, en ik toch wel erg graag de volgende ochted over de boulevard wilde flaneren, besloot ik dat ik het niet helemaal goed begreep, en dat ik het gewoon een klein stukje verderop in de haven nogmaals zou proberen. Er waren namelijk nog wel wat legen plekken langs de kade, maar die zijn vaak gereserveerd voor touristen bootjes. Maar ook het mannetje op de kade was volhoudend. Ook daar werd ik weggestuurd. Hmmmm, wat nu. Gewoon nogmaals proberen. Toen kwam het mannetje weer aangelopen, en die zei dat hij nog wel een plekje had!!! Ik kon wel gewoon afmeren bij het tankstation, maar dan moest ik de volgende dag wel om 7 uur vertrekken. Ik was allang blij dat ik een plekje had, en morgen zou ik wel weer vragen of ik een beetje langer kon blijven. De volgende ochtend was ik ruim op tijd wakker, want ik bleek te liggen naast de enige viskraam van de boulevard.

Het blijven liggen tot een uur of 11 bleek geen enkel probleem, dus ik heb nog even kunnen rondlopen op de boulevard.

Lekkere vis

Vandaag van Korcula naar het nationale park Mljet gezeild. Zoals ik al eerder heb geschreven zijn de jachthavens hier vrij prijzig, tussen de 45 en 50 euro per nacht. Maar.. er is een alternatief. Vele restaurants hebben ook steigers, en als je in het betreffende restaurant gaat eten met de gehele bemanning, dan mag je gratis liggen. In mijn geval is het uiteten gaan met de gehele bemanning, goedkoper dan afmeren in een jachthaven, en ik hoef niet te koken. Ik zou zeggen een klassieke win-win situatie. Er kleeft maar een heel klein nadeel aan, dat is dat er dan geen douches zijn. Maar dat is wat mij betreft niet zo'n groot probleem, ik heb een porta shower. Een porta shower is een soort planten spuit, die je kunt oppompen, maar dan met een douche kop. Werkt super. Dus als het enigzins mogelijk is meer ik af bij een restaurant, om geld te sparen natuurlijk, niet voor het eten (knipoog).

Mljet eiland.
In tegenstelling tot de eerdere eilanden die ik heb aangedaan, zijn deze eilanden zeer groen.

Vandaag had ik zin om mezelf eens te verwennen met een heerlijk gegrild visje. Dan betekend naar een aantal dode vissen op ijs kijken en er eentje uitkiezen. Ik heb een "scorpion fish" gekozen, want deze werd mij geadviseerd. Vervolgens neemt een van de restaurant medewerkers de vis mee naar de zee, om hem daar schoon te maken. De kok neemt hem in ontvangst, plukt snel nog even een takje rozemarijn van een struik naast de BBQ, en gaat het geheel kruiden, en voorzien van een laag zelfgemaakte olijfolie. En dan grillen maar.

Vlak voordat de kok mijn visje op de BBQ wilde leggen draaide hij zich nog even om, om naar het vuur te kijken. Snel kwam een meeuw aangevlogen en die probeerde nog snel de vis weg te pikken! Een van de andere medewerkers van het restuarant had het in de smiezen, en kon net op tijd voorkomen dat mijn heerlijke visje werd gejat.

Ook nadat mijn visje veilig lag te smeulen op het vuur gaf de meeuw het nog niet op. Hij bleef op het dak zitten, en bleef naar de vis staren.

Meeuw aast op mijn visje. Links boven wappert de driekleur van Madame Curie.

Maar ik kan mij dat ook zeer goed voorstellen, want ik kreeg een heerlijk visje op mijn bord. Omdat ik toch blijkbaar iets hulpeloos keek, bood de ober aan om de graten voor mij te verwijderen. Het resultaat was heerlijk!

Zeilen

Nu ik mijn blog zo eens doorlees, gaat het met name over al mijn ontdekkingen op land, en gaat het eigenlijk niet zo zeer over zeilen en de boot. En eigenlijk breng ik de meeste tijd aan boord door, en zeil ik aardig wat uurtjes. Dus deze post gaat over zeilen. Het eerste probleem om hier een post over te maken is dat het lastig is om foto's van het zeilen te maken. Ik ben aan boord, en kan dus maar een klein stukje boot in beeld krijgen. Vorige week hebben mensen foto's gemaakt van mij tijdens het zeilen, dus als ik die ontvang, zal ik ze op de site zetten.

De wind is hier nogal variabel. Ik mis de bestendigheid van de Nederlandse wind. Het kan hier in 5 minuten van windkracht 2 naar windkracht 8 gaan, en de wind kan ook in die tijd 180 graden draaien! En ik zie het helemaal niet aankomen. De zon blijft schijnen, ik zie geen dreigende wolken. Deze toename in wind wordt ook lang niet altijd opgepikt door de lokale weersverwachting. Dus ik voel me elke keer toch een beetje overvallen.

Vorige week wilde ik een bezoek brengen aan de "Blauwe grotten" op Bisevo, en dat was een aardig stukje zeilen vanaf het vaste land, ongeveer 42 mijl. Deze groten hebben gaten in het dak, en daar schijnt de zon doorheen, en dan kleurt het water blauw. Een van de duitsers die ik tegen ben gekomen heeft met een video ervan laten zien, en ik moet zeggen, erg mooi. Maar 42 mijl op de motor varen leek me niet zo'n goed idee, dus ik heb gewacht tot er een mooi windje stond. Dus met een heerlijke windkracht 6 ben ik halve wind naar Bisevo gezeild. Daar aangekomen bleek er enorme deining te staan in de haven. Vanaf de berg zag ik een pick-up truck naar beneden rijden. Een oud mannetje stapte uit, en hielp me met afmeren. Maar Madame Curie lag er niet goed, bij elke golf kwam ze ongeveer 1 meter omhoog. De man bleek italiaans te spreken, en wilde gelijk weten of ik vis of wijn wilde kopen. Ik had nog geen rode wijn aan boord, dus besloot 2 flessen te kopen. Ik vertelde hem dat ik niet helemaal blij was om daar te liggen, en of hij wist of de zee rustiger zou worden. Zijn antwoord was: " niemand weet dat, maar morgen zullen we het zien." Ook hij vond het beter dat ik zou vertrekken naar een veiligere haven, vooral omdat ik alleen zeil. Maar eerst moest ik nog even aan wal komen. Ik kreeg 2 dikke zoenen van hem op mijn wangen omdat hij me wilde feliciteren met het alleen zeilen. Daarna kreeg ik een pittoreske glimlach bestaande uit twee tanden. Hij vertelde me dat ik alleen moest terugkomen als de zee kalm was, omdat de grotten anders niet te bezichtingen zijn.

De volgende ochtend, in de haven Komiza (de veilige haven) ben ik eerst even naar de tourist information gegaan om te vragen of de grotten nu wel open waren, want het was 's nachts nog meer gaan waaien, en nu stond er nog steeds windkracht 6. De dames dachten van niet. Maar belde niet even naar Bisevo, maar haalde hun schouders op, en zeiden misschien morgen? Het was schitterend weer, en ik besloot te gaan zeilen. Eerst even langs Bisevo om te zien hoe het met de golven stond, en daarna verder. Bij de grotten zag ik dat het onmogelijk was om daar naar binnen te gaan. Hoogte van de ingang ander halve meter. Golf hoogte 1 meter. Dus nee, dat ging niet lukken. Achteraf dus een stomme beslissing om te wachten op wind voordat ik naar Bisevo vertrok!!!. Veel wind betekend veel golven, en maakt het bezichtigen van de grotten onmogelijk.

Een van deze kleine bogen is de ingang van de grotten.

Daarna maar verder gezeild naar Palmizana. Voor de Blauwe grotten zal ik nog een keer terug moeten komen naar Kroatie. Ik vertrok met eerste rif in de genua, en eerste rif in het grootzeil, en het bezaanzeil (achterste zeil) had ik niet gehezen. Een rif steken betekend het zeil kleiner maken, dit doe je als er veel wind staat. Het begon wel comfortabel, zie onderstaand videotjes.

Ondertussen zit ik er rustig bij, achter mijn windscherm.

Tot zover was het best grappig. Maar later in de middag ging het steeds harder waaien. Uiteindelijk had ik alleen nog een klein stukje genua staan (2e rif) en daarmee ging ik 6,5 knoop van de golven af. Dit is sneller dan mijn rompsnelheid, dus ik was soms wat aan het surfen. Helemaal niet leuk meer!! Gevaarlijk was het niet, Madame Curie kon het uitstekend hebben, maar ik ben behoorlijk heen en weer geslingerd. Zelfs het binnenlopen van de haven was uitdagend. Ik had een klein haventje, Palmizana uitgekozen. Het is een haventje dat aan alle kanten beschut wordt door land, maar slecht een zeer nauwe ingang heeft. Dus pas in de haven kon ik rustig het laatste stukje zeil strijken, en de boot klaar maken om af te meren. Meteen ook maar besloten dat ik de volgende dag niet zou gaan zeilen. Ik moest eerst bijkomen van alle blauwe en beurse plekken. Dus voor Frits en Charlie, twee zeilers die ik in Komiza ontmoet heb, ik hoop dat jullie een betere tocht hebben gehad, want mijn tocht was op het eind van de dag helemaal niet meer comfortabel!

Madame Curie ligt afgemeerd in het haventje onder de pijl.

De volgende dag ben ik met een taxi bootje naar Hvar gegaan, op het volgende eiland. Een schitterend oud stadje, en vanuit het kasteel dat uitkijkt over de eilanden heb ik bovenstaande foto gemaakt.

Alles goed

Even een kort berichtje van mij. De afgelopen periode heb ik langzame of geen internetverbinding gehad. Dus mijn blog updaten ging niet. Het heeft hier behoorlijk gewaaid (verslag volgt) en het seizoen is begonnen. Van de een op de andere dag is het druk in de havens. Morgen probeer ik weer wat foto's te plaatsen.

groeten uit Kroatie

Watervallen en een klooster

Weer terug op het vaste land van Kroatie. Een van de bezienswaardigheden in de buurt van Sibenik zijn de Krka watervallen. Om die te kunnen bezichtigen ben ik eerste een heel eind der Krka rivier opgevaren met Madame Curie, en het laatste stukje tot de watervallen moest met een taxi bootje. Achter de watervallen vertok een tweede bootje richting het klooster, en vervolgens naar het eindpunt, Roski Slap.

De watervallen waren zeer indrukwekkend. Oordeel zelf maar.

In het water tussen de watervallen, wat extreem helder was, kon ik de vissen zien zwemmen! Niet echt groot, een centimeter of 20, maar het waren er wel veel. Het gedonder van het neerstortende water werd op sommige plaatsen overstemd door het kwaken van kikkers. Tijdens het kwaken werden blaasjes aan de zijkant van de kop opgeblazen. Erg veel herrie voor zo'n klein beest.

Kikker met kwaakblaasjes.

 Na een flinke wachttijd (2 uur), want hij blijft laagseizoen, dus de toeristen bootjes vertrekken maar zeer spaarzaam, vertrokken richting het klooster. Vooral het naderen van het klooster was indrukwekkend. Het eiland was zeer lommerrijk begroeid, en  het klooster en de kerk staken daar mooi tegen af.


De kerk en het klooster bij Visovac.

De rondleiding op het eilandje viel erg tegen. Binnen 20 minuten werden wij over het eiland gejaagd. Nergens kon je even kijken, en teruglopen was uit den boze. Volgens mij is het niet de bedoeling dat je gestresst vertrekt bij een klooster.

Roski Slap, vlakbij de oorsprong van de rivier Krka, was niet zo indrukwekkend. Maar de weg er naar toe des te meer. Enorme kliffen rezen op aan de zijkant, en de afstand tussen deze kliffen werd steeds kleiner.

Het al rond half zes toen ik terug bij Madame Curie kwam, dus ik ben nog maar een nachtje blijven liggen in Skradin.

Lefgozer of waaghals

Lefgozer of waaghals, jullie mogen het zeggen, zelf ben ik er nog niet helemaal uit.

Afgelopen week door de Kornati eilanden gezeild. Dat is een natuurpark, met rond de 89 eilanden, nauwelijks bewoond, en veel kaalheid. Vorig jaar (tijdens mijn verkenning van Kroatie) was ik hier ook al geweest, maar omdat het zogenaamd de parels van Kroatie zijn, vond ik dat ik er dit jaar weer heen moest. Maar, dit jaar wel met een andere blik. Vooraf de toeristen folder gelezen, en op het grootste eiland, Kornat, ligt een ruine van een fort uit 600 na christus. Die wilde ik zien. Het dichtsbijzijnde haventje lag op ongeveer 3 km afstand, makkelijk te lopen dus. Een plan was geboren. Tijdens het zeilen tussen de eilanden zag ik dat er ook nog geheel verlaten een kerkje op Kornat stond. Die ging ik ook bekijken.

Aangekomen in het haventje, bleek dat toch beduidend kleiner dan ik mij had voorgesteld aan de hand van de zeekaart. De voorgestelde afmeerplek was op de kaart langs een kade. In werkelijkheid bestond de kade uit op elkaar gestapelde stenen, en was het zeker niet vlak genoeg afgewerkt om Madame Curie veilig langs te kunnen afmeren. Verder had ik ook mijn twijfels over de diepte. Wel lag er nog een mooring blok in de haven. Dit mooring blok lag op een meter of 5m van de kade, duidelijk bedoelt voor korte/kleine bootjes. Maar ik geef niet zomaar op. Op onderstaande foto is te zien welke kade werd voorgesteld op de zeekaart. Iedereen kan zien dat die niet geschikt is om veilig af te meren. Uiteindelijk de mooringline maar halverwege mijn boot vast gezet, en met de punt (die steekt minder diep, en is minder kwetsbaar) richting de kade afgemeerd. Het resultaat was zoals in de bovenste foto. Schuin, buiten de feitelijke haven, afgemeerd. Zelf heb ik erg staan twijfelen of het veilig genoeg was om Madame Curie zo achter te laten, en naar de ruine en het kerkje te lopen. Maar uiteindelijk besloten dat het wel kon.

De route naar de kerk en de ruine nog even nagevraagd bij de enige twee personen die ik in het "dorp" kon ontdekken, en daarna mijn wandeltocht begonnen. Echte paden zijn hier niet, de bewoners lopen langs stenen muren over het eiland. Aangekomen bij het kerkje bleek het op slot. Dat gebeurt me regelmatig in Kroatie, heb je net een heel eind gelopen, meestal berg op, blijkt het kerkje of de kapel op slot. Bijna wilde ik alweer vertrekken richting ruine toen mijn oog op een ringetje viel, net onder het linker raam..............

Gevonden!!!

Dus ik kon toch naar binnen!!!. De inrichting was vrij sober, maar het voelde wel alsof ik een stiekeme ontdekking had gedaan. Na mijn vertrek de kerk weer netje afgesloten achter gelaten.

De klim naar de ruine was nog een enorme uitdaging. Er liepen veel schapen, en die hadden een soort paden gecreerd. Nou ja, paden... het waren eigenlijk meer korte stukjes pad onderbroken door vele rotsen. Maar boven bij de ruine aangekomen was het uitzicht schitterend.

Terug gekomen bij Madame Curie, lag ze er prima bij. Dus achteraf was het lefgozer en geen waaghals, maar of ik Madame Curie de volgdende keer weer zo achter laat...... Daar moet ik nog even over nadenken. Daarna ben ik snel vertrokken om te overnachten in een veilige haven.